در واقع در تاریخ روابط بین‌الملل و در تاریخ همه کشورهای جهان نمونه ای را پیدا نخواهیم کرد که در آن دولتهایی چند، نسبت به مطالب غیر رسمی یک روزنامه واکنش رسمی نشان دهند و این همان کاری است که هم اکنون کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس بدان اقدام کرده‌اند.
چگونه است که دولتهای عربی منطقه در رابطه با حق انکار نشدنی ایران بر جزایر سه گانه، همه عرف بین المللی را زیر پا می گذارند و همه پروتکل‌های جاری در روابط بین الملل را نادیده می گیرند اما در برابر نوشته یک روزنامه، این چنین عکس‌العمل نشان می‌دهند و این موضوع جای حیرت دارد.
باید که از این دولتها و اعضای شورای همکاری خلیج فارس بخواهیم که دقت کنند و در میان خودشان فردی را پیدا کنند که به تمام این آتش‌ها دامن زده است و او کسی جز دبیر کل شورای همکاری خلیج فارس نیست.
باید بخواهیم که اعضای شورای همکاری خلیج فارس از دبیر کل این شورا سئوال کنند چرا درست در زمانی که روابط ایران با کشورهای عربی به ویژه امارات متحده عربی رو به توسعه و گرمی دارد و در حالی‌که ایران و عربستان سعودی در اندیشه ایجاد یک همکاری هسته‌ای منطقه‌ای هستند و در این زمینه می کوشند اتمسفر سازنده‌ای را در جهت همکاری ایجاد کنند، چرا وی دست به اقدامی نسنجیده می زند تا شورا را وادار کند ادعای فراموش شده و ارزش از دست رفته ابوظبی نسبت به جزایر ایرانی را در حد تکراری سالانه مطرح کنند و دولتهای عضو شورا را وادار سازد همه اتفاقات نیک در بهبود روابط را نادیده بگیرند.
این همان دلیلی است که کشورهای عربی خلیج فارس را مجبور ساخته تا در برابر نوشته یک روزنامه چه در تهران، چه در مسکو، پکن یا هرجای دیگری موضع رسمی اتخاذ کنند. کسی از دبیر کل شورای همکاری خلیج فارس بپرسد چرا در حالی‌که ابرهای تیره از آسمان روابط ایران و کشورهای خلیج فارس در حال زدوده شدن است، او هماهنگ با آوای تفرقه افکنی (سیاست تفرقه بیانداز و حکومت کن)، ساز لندن، واشنگتن و تل آویو را کوک می کند.
موضع ایران درباره این مسئله کاملا مشخص است و عربها باید بدانند اگر در محافل مطبوعاتی یا احیانا دانشگاهی ایران مناسبتی پیش آید و صحبتی از بحرین شود، این صحبت به هیچ وجه جنبه ادعای سرزمینی و کشور گشایی ندارد.
